رباعی شمارهٔ ۱۱۵: آن را شایی که باشم از عشق تو شاد

آن را شایی که باشم از عشق تو شاد

و آن را شایم که از منت ناید یاد

با این همه چشم زخم ای حورنژاد

در راه تو بنده با خود و بی خود باد