رباعی شمارهٔ ۱۲۶: من چون تو نیابم تو چو من یابی صد

من چون تو نیابم تو چو من یابی صد

پس چون کنمت بگفت هر ناکس زد

کودک نیم این مایه شناسم بخرد

پای از سر و آب از آتش و نیک از بد