رباعی شمارهٔ ۱۲۷: روزی که بود دلت ز جانان پر درد

روزی که بود دلت ز جانان پر درد

شکرانه هزار جان فدا باید کرد

اندر سر کوی عاشقی ای سره مرد

بی شکر قفای نیکوان نتوان خورد