رباعی شمارهٔ ۱۴۳: بادی که ز کوی آن نگارین خیزد

بادی که ز کوی آن نگارین خیزد

از خاک جفا صورت مهر انگیزد

آبی که ز چشم من فراقش ریزد

هر ساعتم آتشی به سر بربیزد