رباعی شمارهٔ ۱۴۵: دشنام که از لب تو مهوش باشد

دشنام که از لب تو مهوش باشد

دری شمرم کش اصل از آتش باشد

نشگفت که دشنام تو دلکش باشد

کان باد که بر گل گذرد خوش باشد