رباعی شمارهٔ ۱۵۸: سادات به یک بار همه مهجورند

سادات به یک بار همه مهجورند

کز سایهٔ حشمت تو مهتر دورند

از غایت مهر تو به دل رنجورند

گر شکر تو گویند به جان معذورند