رباعی شمارهٔ ۱۷۷: آنی که فدای تو روان می‌باید

آنی که فدای تو روان می‌باید

پیش رخ تو نثار جان می‌باید

من هیچ ندانم که کرا مانی تو

ای دوست چنانی که چنان می‌باید