رباعی شمارهٔ ۱۸۴: اکنون که سیاهی ای دل چون خورشید

اکنون که سیاهی ای دل چون خورشید

بیشت باید ز عشق من داد نوید

کاندر چشمی تو از عزیزی جاوید

چون دیدهٔ دیده‌ای سیه به که سفید