رباعی شمارهٔ ۱۸۶: ای خورشیدی که نورت از روی امید

ای خورشیدی که نورت از روی امید

گفتم که به صدر ما نماند جاوید

ناگه به چه از باد اجل سرد شدی

گر سرد نگردد این نگارین خورشید