رباعی شمارهٔ ۲۰۲: نادیده ترا چو راه را کردم باز

نادیده ترا چو راه را کردم باز

پیوسته شدم با غم و بگسسته ز ناز

دل نزد تو بگذاشتم ای شمع طراز

تا خسته دل از تو عذر من خواهد باز