رباعی شمارهٔ ۲۱۳: ای چون هستی برده دل من به هوس

ای چون هستی برده دل من به هوس

چون نیستیم غم فراق تو نه بس

گر چون هستی به دستت آرم زین پس

پنهان کنمت چو نیستی از همه کس