رباعی شمارهٔ ۲۱۶: شمعی که چو پروانه بود نزد تو کس

شمعی که چو پروانه بود نزد تو کس

نتوان چو چراغ پیش تو داد نفس

با مشعلهٔ عشق تو با دست عسس

قندیل شب وصال تو زلف تو بس