رباعی شمارهٔ ۲۱۷: بادی که بیاوری به ما جان چو نفس

بادی که بیاوری به ما جان چو نفس

ناری که دلم همی بسوزی به هوس

آبی که به تو زنده توان بودن و بس

خاکی که به تست بازگشت همه کس