رباعی شمارهٔ ۴۰۷: گر من چو تو سنگین دل و ناخوش خومی

گر من چو تو سنگین دل و ناخوش خومی

کی بستهٔ آن زلف و رخ نیکومی

این دل که مراست کاشکی تو منمی

و آن خو که تراست کاشکی من تومی