الباب الخامس فی فضیلة العلم، ذکر العلم اربح لانّ فضله ارجح

بخش ۱ - فی فضیلة العلم، ذکر العلم اربح لانّ فضله ارجح: فی‌العلم و درجة العلم و المتعلّم والسائل والمسئول، قال‌اللّٰه تعالی: والذین اوتوا العلم درجات، و قال ایضاً: قل هل یستوی الذین بخش ۲ - التمثیل فی وضع الشی بغیر موضعه: آن شنیدی که ابلهی برخاست بخش ۳ - فی الجاهل و یظن العالم: رافضی را عوام در تف کین بخش ۴ - التمثیل فی‌العالم والمتعلّم: از عمل مرد علم باشد دور بخش ۵ - التّمثیل فی‌المحبّة والشّکر: آن یکی خیره ز اشتری پرسید بخش ۶ - حکایت شبلی رحمة‌اللّٰه در اخلاص و ریا: شبلی آنگه که کرد از خود صید بخش ۷ - حکایة فی‌العجز والسکوت: شبلی از پیر روزگار جُنید بخش ۸ - فصل فی ذکرالعشق و فضیلته و صفة‌العشق والعاشق والمعشوق ذکرُالعشق یُریح القلوب و یُزیل الکروب: دلبرِ جان‌ربای، عشق آمد بخش ۹ - حکایت در کمال عشق و عاشقی: عاشقی را یکی فسرده بدید بخش ۱۰ - التمثیل بقصّة آدم علیه‌السلام و سبب عشقه: دل خریدار نیست جز غم را بخش ۱۱ - فی صفة‌العشق: صورت عشق و عقل گفتار است بخش ۱۲ - فی اشراق العشق: این چنین خوانده‌ام که در بغداد بخش ۱۳ - التمثّل فی احتراق العشق و اظهاره: رفت وقتی زنی نکو در راه بخش ۱۴ - ذکر معنی و برهان عشق: دعوی عشق و عقل گفتارست بخش ۱۵ - در عشق مجازی: در بهشت از نه اکل و شُربستی بخش ۱۶ - اندر معنی دل و جان و درجات آن ذکرالقلب انفع لان شأنه رافع: جد زند بوسه بر ستانهٔ دل بخش ۱۷ - اندر جان و دل و تن گوید: از دَرِ تن که صاحب کُلهست بخش ۱۸ - اندر صفت پرورش دل گوید: دل قوی کند ز زحمت و بیم بخش ۱۹ - اندر صفت شب گوید: چون نهان شد ز بهر سود زمین