واژه

واژه، همانند دانه‌ای است کوچک و بی‌ادعا که در دل خویش جهانی بی‌کرانه می‌پروراند. گاه یک واژه می‌تواند پلی باشد میان دو دل، و گاه شمشیری برّان که سپری از هزاران دیوار می‌شکند. واژه! آینه‌ای است که در آن اندیشه، رؤیا، درد و امید آدمی رخ می‌نماید. در عالمی که همه‌چیز به واژه خلاصه می‌شود، صداها رنگ می‌بازند و تصویرها در سایه فرو می‌روند، و تنها واژه است که چون شعله‌ای فروزان، تاریکی معنا را روشن می‌کند. در این جهان، انسان‌ها نه با چشم که با کلمه یکدیگر را می‌شناسند هر واژه تکه‌ای از روح است، سفیر درونی‌ترین رازها واژه می‌تواند بذر عشق باشد، اگر در خاک مهربانی کاشته شود و می‌تواند تازیانه‌ای از نفرت گردد، اگر در دهان کینه جاری شود. عالمی که همه در واژه خلاصه می‌شوند، همان عالمی است که آدمی در آن مسئولیت بزرگ خود را درمی‌یابد: انتخاب درست کلمه چرا که هر واژه، سرنوشتی می‌آفریند.
آری! در آغاز هیچ نبود جز واژه و شاید در پایان نیز، جز پژواک واژه‌ای نیک یا واژه‌ای تلخ، چیزی در خاطره‌ی هستی باقی نماند.